Feest in het Park

Een lekker warm bad als orgelpunt na een weekendje modder, flesjes opendraaien en aanschuiven voor wc: meer heeft een doorsnee festivalmedewerker niet nodig om de switch te maken naar het 'gewone' leven.
Want geef toe - een festival doet toch iets met een mens. Het bioritme volgt een andere partituur, douchen wordt pure luxe , rouwrandjes onder de nagels als het bewijs van de campinggrond, fastfood op de meest onmogelijke momenten, samen lekker stinken,...: het blijft een bijzondere belevenis.

Toch konden wij ons deze keer nét dat tikje meer permitteren dan de 15 000 andere weidewandelaars. Ons roze medewerkersbandje opende namelijk herashekkens die anders een onoverkomelijke scheidingslijn vormen tussen famous en plebs. Verse belegde broodjes, appels, snoep, ijsjes, gratis drank, gratis propere (!) toiletten, privé plekjes naast het podium, bv-spotting, een zachte retrozetel onder ons gat, ...: allemaal heel fijne speciallekes.

Al stond daar wel iets tegenover... Vrijdag en zaterdag telkens meer dan 12u de Coca Colabar bemannen. Of liever: bechiroön. Met z'n dertienen van chiro Vita & Freedom tekenden we aanwezig en onze rijkelijk gevulde fuif-cv speelde in ons voordeel. Met onze ervaringen waren we een goed geöliede machine - al zeg ik het zelf. Containerkoelkast aanvullen, flesjes ontplastieken, dopjes afdraaien, vaten aansluiten, pintjes aan de lopende band tappen, bestellingen opnemen en afwerken, een pr-praatje houden, jetons in de bak mikken,... Iedereen vond een jobke waarvoor ie geknipt was en es wisselen hield ons actief. En ook onze service - even snel voor een plat waterke als voor een family pack van dertig pintjes - was niet te versmaden. Bewijs daarvan was de "Award voor beste barvrouw" van Jolien.

Al moet ik eerlijk toegeven dat het lastiger werd naarmate de nacht viel en de promille in het bloed van onze 'klanten' steeg. Maar de redevoeringen, liefdesverklaringen en foute theorieën van zatte toogplakkers stegen evenredig en dat hield ons alive van 14u30 tot 4u30.

Moraal van het verhaal: de plek aan de andere kant van de toog is fijn, maar niet te onderschatten...

Nu de pijn aan de vingerkootjes waarmee je een flesdopje afdraait vervaagt, gaat in het rechte lijn naar Waregem Koerse & co.
Hét hoogtepunt voor iedereen met Waregems bloed. Al meer dan 160 jaar dezelfde formule, maar toch iedere keer anders. Niet te missen...

Geen opmerkingen